Ik heb het wel écht in De Berenkuil geleerd
Graffiti-artiest Fleks over Step In The Arena
Komend weekend vindt de tiende editie van Step In The Arena plaats. Een van de artiesten die je aan het werk kunt zien is Fleks. Lokaal kunnen we hem niet helemaal meer noemen: hij doet veel muurschilderingen in Azië en vliegt voor zijn werk nog wel eens een continentje verder dan dat. Met De Berenkuil heeft hij een bijzondere band: “Ik heb het wel écht in De Berenkuil geleerd.” Hij kwam er eind jaren ’90 terecht via de oudere broer van een vriendje op de basisschool: “Van hem heb ik de tekenstijl en de letterstijlen geleerd. En de ongeschreven regels.”
Dat het zo’n belangrijke plek is geworden, had hij niet durven dromen. Onbedoeld speelde hij destijds een rol in de ontwikkeling daarvan: “De Berenkuil was een gedoogzone. De middenring was nog nooit gepaint met latex. Op het fietsje, met latex en spuitbussen, kwamen we een agent tegen. Ik vroeg hem of we in De Berenkuil mochten spuiten. ‘Ja, dat mag’, antwoordde hij. Ik vroeg hem of ik zijn naam mocht; dat mocht niet. We hadden een soort van goedkeuring en gingen aan de slag met een stuk van de binnenring. Omdat wij dat als jonge mannetjes overdag hebben kunnen doen, zijn gasten als Eton en Excuse die kant op gegaan met potten latex en toen hebben ze voor het eerst die hele binnenring getext. Toen die geheime avondjam had plaatsgevonden, is die middenring – want ja, daar sta je toch altijd in de kijker – bij het gedoogbeleid getrokken. Toen was het niet meer zo geheimzinnig.”
Het magazine Spraycan Art wist De Berenkuil in de jaren ’80 al te vinden: “Dat is de Bijbel voor graffiti. Freaky zegt er in een interview, poserend voor een van de tunnels: ‘We also have our hall of fame in Eindhoven, but there’s almost no room left.’ Vol is vol, was toen de regel, daar kun je niet meer overheen. Die regel is iets vervaagd, maar dat respect kan juist ook verlammend werken. Een jaar of vijf geleden was het zo mooi en spectaculair wat er allemaal gemaakt was, dat heel De Berenkuil in slaap viel tot de volgende editie van Step In The Arena omdat niemand ergens overheen durfde te gaan. Dan hoop je bijna dat er wat kinderen komen die dat per ongeluk doen, dan komt er tenminste weer wat plek om te spuiten.”
Niet alleen de locatie maakt het festival interessant: “De selectie en de afweging van wie er wel en niet komt maakt Step In The Arena wel bijzonder. De verschillende stijlen zijn bij evenementen op deze schaal toch vaak wat meer street art-georiënteerd. Bij Step In The Arena is dat graffiti-karakter heel sterk behouden. Dat is belangrijk voor deze jam. Dat je mensen hebt die echt hun piece mogen zetten; hun letterstijlen. Mensen worden niet gevraagd omdat ze dat prachtige abstracte stijltje zo mooi kunnen maken. Ik vind het ook vet dat het publiek zich aan de artiesten moet onderwerpen. Publiek is leuk, maar het is écht een battle onderling. Een showdown van internationale groepen en individuen.”
Komend weekend zien we Fleks dus terug op de plek waar het voor hem begon dat doet hij met veel plezier: “Ik heb van mijn hobby mijn beroep gemaakt, maar bij opdrachten in bijvoorbeeld Azië kan ik ook niet altijd precies doen wat ik wil. Hier kom ik altijd graag voor terug.”
